Kerstboodschap

Aangezien ik dit jaar met de kerstdagen een beetje droevig was, ben ik ze rustig doorgekomen. Zelfs de kersttoespraken van paus Franciscus en koning Willem-Alexander heb ik gemist, maar eigenlijk maakt me dat niet zo veel uit. De voorzitter en secretaris van mijn vereniging PERMASIT zijn naar het open huis van de Indonesische ambassadeur in Wassenaar gegaan en hebben daar ook een kersttoespraak bijgewoond.

Bij prominenten (politici, staatshoofden, belangrijke personen) in Indonesië is het de gewoonte om bij feestdagen zoals Kerstmis en het Suikerfeest een ‘open house’ te organiseren. Iedereen is dan welkom om feest te vieren met als doel het creëren van saamhorigheid (hèt thema van de kersttoespraak van Willem-Alexander).

Op 26 december 2013 waren maar liefst 1.000 personen naar Wassenaar gekomen (bron: www.indonesia.nl), naar het huis van H.E. Retno LP Marsudi, de ambassadeur van Indonesië en haar echtgenoot. Er was een grote tent geplaatst bij het huis zodat er voor iedereen ruimte was. Een groot deel van het publiek was Indonesisch, maar er waren ook veel Nederlanders gekomen. De bijeenkomst begon met een gebed, gevolgd door de kersttoespraak van de ambassadeur.

Tijdens haar toespraak onderstreepte ambassadeur Marsudi de betekenis van Kerstmis als symbool van vrede, liefde en dankbaarheid. Ze vindt het belangrijk dat er religieuze verdraagzaamheid is en zij ziet dit ook binnen Indonesische gemeenschappen in Nederland. Een spreuk van Indonesië is namelijk 'eenheid in verscheidenheid'. Volgens de ambassadeur is dit te bereiken door middel van liefde en wederzijds respect.

Verder uitte zij haar dankbaarheid voor de doelen die in 2013 bereikt zijn tussen Nederland en Indonesië. In november 2013 heeft minister-president Mark Rutte met een handelsdelegatie Indonesië bezocht. Dit heeft onder andere geresulteerd in de lancering van een 'Joint Declaration on Comprehensive Parnership'. Nederland en Indonesië geven daarmee uiting aan hun streven naar een gelijkwaardig en toekomstgericht partnerschap.

Ook noemde de ambassadeur de Indonesische verkiezingen, die zullen worden gehouden in 2014, waarbij ze verwacht dat deze de democratie in Indonesië zullen bevestigen.

Ik heb begrepen dat hierna het feest ging losbarsten. Er was op vier plaatsen eten te krijgen en er werd volop aan poco-poco gedaan (Indonesische linedance die op geen enkel feest kan ontbreken). Mijn assistenten vonden dat de party goed geregeld was.

Toen ik vroeg of er ook andere pencak silat leraren en assistenten waren, vertelden ze dat ze die niet hadden gezien. Ik verbaasde mij, want het leek mij een mooie gelegenheid om elkaar te ontmoeten en een gevoel van saamhorigheid te krijgen. En ik had eigenlijk wel verwacht dat mijn medesesepuh Paatje Phefferkorn (91 jaar oud) wel aanwezig zou zijn. Want als er gedanst wordt, dan is hij meestal van de partij. Dus ik belde hem op. Hij zei dat hij van niks wist en dat hij graag had willen gaan. Met Godswil gaan we volgend jaar samen.

Feestdagen

Haji Abdul Samad Umarella op 30 oktober 2013

De feestdagen van 2013 worden overschaduwd door droevige gebeurtenissen. Drie kennissen van mij zijn overleden, waaronder mijn goede vriend Haji Abdul Samad Umarella uit Ridderkerk, ook wel oom Sam genoemd. Hij was guru van de pencak silat vereniging Nusahitu Solemata.

Donderdagmiddag 19 december om 12.00u belde hij mij op, ik was onderweg naar de toko om boodschappen te doen. Ik zette mijn auto aan de kant. Hij klonk opgewekt, ook al was hij reeds enige tijd ziek: Hij leed aan diabetes en was hartpatiënt.

’s Avonds kreeg ik zijn goede vriend Jimmy Bax aan de lijn. Jimmy huilde en wist zich geen raad terwijl hij vertelde dat onze vriend Umarella was overleden. Ik was geschokt. Hoe kon dit? Zo spreek je hem aan de telefoon en een paar uur later is hij er niet meer.

Ik ben nog steeds verdrietig om het verlies van zo’n trouwe vriend. Ik kreeg zo veel geestelijke steun van hem. Hij adviseerde mij en stond altijd achter mij. Tijdens onze selamatan op 30 oktober had ik hem gevraagd om de maaltijd te openen met een gebed (zie blog 31 oktober). Hij is namelijk imam geweest en heeft ook de bedevaart naar Mekka gemaakt. Hij was dus haji. In zijn stad Ridderkerk leeft een kleine gemeenschap van Molukse moslims, waarin hij een belangrijke rol had. Het Ramadanjournaal interviewde hem en liet zien hoe hij met zijn familie de vastenmaand vierde: Ramadanjournaal NTR

Haji Umarella had ook geestelijke kunde. Hij liet op evenementen de zogeheten ‘bamboe gila’ zien, de gekke bamboe. Het is een Molukse traditie die ook wordt gedaan door mijn andere vriend, guru Tulalessy. Een aantal mannen houden dan een grote stam van bamboe vast. Hij blies met wierook in de holle bamboe en deze begon dan te bewegen, zo dat de mannen die hem vasthielden hem niet tegen konden houden en van links naar rechts slingerden. Iedereen die het niet geloofde, mocht het proberen.

Wat ik ook geweldig vond, was de cakalele dans die een aantal Molukse jongeren deden, waaronder zijn zoons. De laatste keer heb ik deze dans gezien op het festival van de ambassade van Indonesië in april 2013. Ook mijn leerlingen vonden het fantastisch.

Ik ben dus een van mijn belangrijkste medestanders kwijtgeraakt. Hij is 70 jaar oud geworden.

Bond

Vorige week kon je de reacties lezen van mijn leerlingen, op het seminar dat op 17 november werd gegeven in Den Haag. Experts waren de heer Teddy Suratmadji, secretaris generaal van de wereldbond PERSILAT en de heer Erizal Chaniago, secretaris van de Indonesische pencak silat bond. Zij waren speciaal vanuit Indonesië gekomen. Onderstaand mijn eigen beleving van dit evenement. Want in mijn ogen was het niet allemaal positief.

Eigenlijk ontkom ik er niet aan om weer een stukje geschiedenis te vertellen. De heer George de Groot en ik hebben niet alleen Stichting ASLI opgericht (een stichting ter behoud en verbreiding van de edele verdedigingskunst pencak silat), we hebben in de jaren tachtig samen ook een bond opgericht: de Nederlandse Associatie Pencak Silat Indonesia, afgekort NAPSI. Deze bond draaide goed, totdat vanuit Indonesië het dringende verzoek kwam om een nieuwe bond te creëren, de Nederlandse Pencak Silat Bond, NPSB. Dit aangezien er meerdere bonden in Nederland waren die men tot een eenheid wilde vormen. Omdat de NAPSI een bond was die officieel geregistreerd stond en ook erkenning had van de Federatie Oosterse Gevechtskunsten, werden onze statuten hiervoor gebruikt. In feite werd de NAPSI dus omgevormd naar NPSB.

Het resultaat is dat de NPSB nooit goed gefungeerd heeft. De bond is niet representatief voor de pencak silat in Nederland. Veel verenigingen zijn uit de bond gegaan wegens wanbestuur. Er worden geen verkiezingen gehouden, dus de voorzitter die er nu is en de secretaris (zijn vrouw) staan al zo’n 15 jaar aan het roer. Vanuit Indonesië komt er geen actie, de wereldbond vindt dat de verenigingen in Nederland het zelf maar uit moeten zoeken. Ondertussen is er geen contact met de NPSB. De voorzitter is verschillende malen uitgenodigd door de Indonesische ambassade, maar er is nooit een reactie terug gekomen, niet eens een bevestiging van ontvangst. Ook op 17 november was de NPSB natuurlijk uitgenodigd en niet op komen dagen.

Intussen bracht de heer Teddy Suratmadji op het seminar de boodschap dat alle scholen zich zouden moeten aansluiten bij de NPSB. Het leek wel een ouderwetse langspeelplaat die bleef hangen. Wij en verschillende andere verenigingen hebben ons allang weer aangemeld bij de NPSB, nadat we ons medio 2000 hadden uitgeschreven. Je krijgt alleen geen reactie. Als de NPSB daar aanwezig was geweest, hadden we dit ter plekke kunnen regelen. Maar helaas.

Er ontstond wel een grimmige sfeer, omdat er enkele verenigingen aanwezig waren die al die jaren nog wel bij de NPSB zijn gebleven. Zij waren er niet blij mee dat dit gezegd werd, aangezien zij andere belangen hebben. Uiteindelijke suste de heer Erizal Chaniago de zaak door te beloven dat er maatregelen zouden komen indien binnen een half jaar geen verandering zou optreden.

Ik vind het ten eerste een belediging naar de ambassadeur dat er niet gereageerd wordt op een uitnodiging van haar kant. Daarnaast vind ik het oneerbiedig naar de wereldbond en de Indonesische bond om niet op te komen dagen. Het is een vreemde gewaarwording dat ze los van elkaar opereren en een slecht voorbeeld voor de Indonesische verdedigingskunst.

Ik hoop dat er nog een oplossing komt voordat ik onder de groene zoden lig. Maar ik slaap er slecht van. Ondertussen hebben De Groot, Tulalessy en ik de NAPSI weer nieuw leven ingeblazen. Samen proberen we de naam van de verdedigingskunst hoog te houden. Je moet er toch het beste van zien te maken.

Seminar

Op zondag 17 november 2013 was er een seminar op de Indonesische ambassade in Den Haag. Seminar betekent: bijeenkomst met als doel over een bepaald onderwerp nieuwe kennis te vergaren. Het onderwerp was natuurlijk: pencak silat.

Als deskundigen uit Indonesië waren uitgenodigd: de heer Teddy Suratmadji, secretaris generaal van de wereldbond PERSILAT en de heer Erizal Chaniago, secretaris van de Indonesische pencak silat bond. Zoals je in de vorige blog kunt lezen waren zij gekomen door interventie van een van mijn vrienden en metgezellen in de verbreiding van de pencak silat, de heer George de Groot, met wie ik samen de Stichting ASLI (stichting ter behoud en verbreiding van de edele verdedigingskunst) heb opgericht.

Het seminar begon met een serie demonstraties door de aanwezige verenigingen. Elke leerschool kreeg vijf minuten de tijd. Daarna volgde een stuk theorie in twee rondes.

Via deze link is onze demo te zien: http://www.pencaksilatindonesia.nl/index.php/nl/component/allvideoshare/video/latest/permasit-seminar-pencak-silat-2013

Ik vond het leuk om met mijn leerlingen naar Den Haag te gaan. Onder hen waren ook een paar Indonesiërs. Hier wat reacties die ik achteraf (in de auto en op de training) hoorde:

“Het is een goede formule om korte demo’s te laten zien. Soms kan een voorstelling langdradig zijn en dan is het in 5 minuten tenminste klaar. Ook heb je zo een mooi overzicht van wat er op pencak silat gebied gedaan wordt.”

“Goed dat er een website is waarop alles geregistreerd staat: www.pencaksilatindonesia.nl “

“Leuk dat er ook kinderen optraden. Maar voor hen is een seminar natuurlijk niet echt geschikt.”

“Wat is eigenlijk de visie van de wereldbond? De secretaris generaal zegt: ze willen een olympische sport worden, maar het was voor mij niet duidelijk hoe ze dit willen bewerkstelligen. Ze hebben geen goede website, deze is zelfs al jaren ‘under construction’! En dan zegt hij ook nog: wie verstand heeft van computers, mag zich aanmelden. Haha.”

“Maar die man van de wereldbond is een politicus in Indonesië. Hij is ook een geslaagd zakenman en CEO van een hotel. ”

“De secretaris van de IPSI leek me wel geschikt. Ik heb gisteren en vandaag een tijdje met hem gesproken. Hij zei dat hij een aantal kwalitatief goede demo's had gezien, die ook op wereldniveau zouden kunnen deelnemen.”

“Het seminar zelf had wel wat meer inhoud mogen hebben. Die man had een boekje vast met basishoudingen die we allemaal al hebben gehad en die mocht ik voordoen.”

“Ja, ik had ook zin in wat meer actie.”

“Binnen het seminar werd nauwelijks aandacht besteed aan het kunstaspect: muziek, kleding, wapens. Verschillen tussen West-Javaanse en Oost-Javaanse verdedigingskunst.”

“Ik vraag me ook af wat het doel was van dit seminar. Maar mij hoor je niet klagen, want het was weer een gezellige dag. En het eten was goed.”

Gezamenlijke training

.

16 november 2013 was een memorabele dag. Op deze dag hebben we met onze verenigingen Paguron Mande Muda Mawar Suci, P.S. TRI-Bhakti en Perguruan PERMASIT een gezamenlijke training gehouden in Vught. Niet dat het de eerste keer was dat we samen hebben getraind. Het was bijzonder omdat er deze keer een afvaardiging uit Indonesië aanwezig was.

Ik werk al sinds de jaren zeventig samen met andere guru’s, onder wie guru Tulalessy en guru De Groot. Ik heb met hen een sterke band, omdat zij net als ik de Indonesische verdedigingskunst in haar ware zin beoefenen. Zij hebben, net als ik, al tijdens hun jeugd in Indonesië hiermee kennisgemaakt en ze zijn erop gebrand om het culturele erfgoed te bewaken.

In de jaren zeventig en tachtig werd het in Nederland een rage om een verdedigingskunst en/of vechtsport te beoefenen. In die tijd werd ook de pencak silat populairder. Er waren in Nederland veel mensen die een karateschool oprichtten, waaronder ook een aantal Indischen. Zij wilden terug naar hun roots en besloten na een vakantie in Indonesië hun karateschool om te vormen naar een leerschool voor pencak silat.

Persoonlijk vond ik het goed dat er meer aandacht kwam voor de pencak silat in Nederland. Maar waar ik op tegen ben, is commerciële uitbuiting. Als leraar dien je bepaalde ethische normen te handhaven. Je moet goed beslagen ten ijs komen. Leerlingen kunnen niet binnen twee of vier jaar een zwarte band behalen bij mij. Ze moeten tientallen jaren getraind hebben en dan nog kan het gebeuren dat ik afscheid van hen neem, bijvoorbeeld bij wangedrag. Want ik vind dat je jezelf zowel in als buiten de trainingszaal goed moet gedragen. Daarom ben ik er heel erg op tegen dat sommige mensen na een weekendje trainen zichzelf al guru noemen. Dit heeft het imago en het niveau van de verdedigingskunst pencak silat enorm omlaag gehaald.

Guru Tulalessy en guru De Groot hanteren dezelfde normen als ik en daarom werk ik graag met hen samen. Toevallig wonen we ook bij elkaar in de buurt: de heer Tulalessy woont in Den Bosch en de heer De Groot woont in Nijmegen.

Omdat er veel verschillende vormen zijn in de Indonesische verdedigingskunst (Indonesië bestaat namelijk uit duizenden eilanden), is het lastig om samen een training op te zetten. Hier heeft de wereldorganisatie van de pencak silat (PERSILAT) iets op bedacht: er zijn twee internationale lopen gecreëerd. Er is een trio ongewapend (Jurus Wajib Regu, letterlijk 'verplichte groepsloop') en een solo ongewapend/gewapend (Jurus Wajib Tunggal, letterlijk 'verplichte sololoop'). Deze internationale lopen trainen wij samen. Dit deden wij dus ook op 16 november, toen de heren van de Indonesische pencak silat bond en de wereldbond kwamen kijken.

Van mijn leerlingen kreeg ik positieve reacties. De training was strak en hard. Onze vaandels waren opgehangen in de gymzaal en het Indonesische wapen, de Pancasila, was aanwezig. De sfeer was uitermate goed en ik vind het fijn om te zien dat onze leerlingen het onderling goed kunnen vinden. Ze mengen zich goed onder elkaar en omdat ze hun eigen tenue dragen, is het een kleurrijk geheel. Alles liep gesmeerd, van de training zelf tot aan de ontvangst, de hapjes en drankjes. Ik hoop dat we dit vaker mogen meemaken.

Via de volgende link kun je de foto’s bekijken: foto's training Vught

.