Vanaf begin jaren zestig tot midden jaren zeventig arriveerden in
Nederland een aantal liefhebbers en beoefenaars van de pencak silat Indonesia.
Op de bovenstaande foto zie je mij in het midden met van links naar rechts:
de heer Kneefel, wijlen de heer Vink, de heer Theuvenet, wijlen de heer Smith, de heer Phefferkorn en de heer Drijsen.
U leest het goed dat enkelen op de foto al overleden zijn. Zij
zijn jammer genoeg niet de enige pencak silat leraren die ons hebben verlaten. Natuurlijk
komen er ook weleens nieuwelingen bij die een respectabele leeftijd hebben
bereikt, maar dat zijn er niet zo veel meer als vroeger. Er zijn helaas nog
maar weinig leraren die de Indonesische verdedigingskunst in ware zin
beoefenen, maar hoe dat komt zal ik een andere keer uitleggen.
Nog steeds komen wij als ouderen samen en bellen we elkaar op om te praten over de ontwikkelingen in de pencak silat in Nederland. We vormen namelijk een adviesorgaan voor jongere leraren en instructeurs. Jongeren komen naar ons toe om vragen te stellen of om te praten over de goede oude tijd. We worden gevraagd op evenementen en staan bekend als de Raad van Ouderen.
Het woord ‘ouderen’ is in het Indonesisch ‘sesepuh’. Het woord ‘raad’ is in het Indonesisch ‘dewan’. Zo ontstond de naam ‘Dewan Sesepuh’. Om een impressie te krijgen van ons, kunt u klikken op de onderstaande link:
We worden meestal 'Paatje' of 'Pa' genoemd. Dit woord is afgeleid van het Indonesische woord 'Pak' of 'Bapak', wat letterlijk 'vader' betekent, maar het wordt in Indonesië ook gebruikt voor oudere mannen op leeftijd. Het is een gemoedelijke en beleefde term om iemand mee aan te spreken.
Toen wij begonnen in de pencak silat waren er nog geen
verenigingen: niets was vastgelegd. Het was ook overzichtelijk want alles
speelde zich af in het beperkte gebied van de kampung, de wijk. Nu wij in
Nederland zijn is het lastiger om afspraken te maken. Zeker nu er van alles op internet wordt gegooid, wat natuurlijk niet altijd betrouwbare informatie is. Daarom heb ik
een officiële stichting opgericht, genaamd Stichting ASLI. In deze stichting is
het bestaan van de Dewan Sesepuh vastgelegd. We opereren rechtsgeldig, samen
met andere guru’s die hun sporen in de Indonesische verdedigingskunst hebben
verdiend.
Wat we belangrijk vinden zijn de omgangsnormen binnen de verdedigingskunst.
Beleefdheid vind ik zeer belangrijk. Ik voel mij altijd thuis bij de Indonesische
Ambassade in Den Haag. Al sinds het begin in de jaren zeventig kom ik daar
regelmatig. Stichting ASLI heeft daarom verschillende evenementen georganiseerd in samenwerking met de Indonesische Ambassade. Zo
probeer ik ons Indonesische cultureel erfgoed te beschermen en te behouden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten